O R G U L L O

Ares. 26 de xuño do 2010.

Final Trofeo dá AFACO. Categoría Xuveníl.

NUMANCIA, 2 – AS PONTES, 4.

ALINIACIÓN: (Iván), Amenedo (Coco), Martín, Jorgito, Antón, Pita (Álvaro), Manu, Julio, Dani (Juanra), Jorge e Pedro (Díaz)

GOLES:

0 – 1: Nada máis iniciado o partido unha falta lateral desde a esquerda do ataque de As Pontes sorprende a Fivi coándose directamente na portería.
0 – 2: Finalizando a primeira parte falta lateral desde o lado dereito de As Pontes que tras varios toques é introducida na portería.
1 – 2: Mediada a segunda parte falta que colga Jorge e Antón peitea a gol de cabeza.
1 – 3: As Pontes reacciona rápido ante o gol e o seu dianteiro rompendo o fóra de xogo adiántase a Iván na súa saída e marca a porta baleira.
2 – 3: Finalizando xa o partido. Unha mala cesión do central das Pontes ao seu porteiro provoca que este deixe o rexeite na área pequena, o que aproveita Jorge para acurtar distancias.
2 – 4: De novo mala sorte para o Numancia, nada máis sacar de centro, nova xogada rompendo o fóra de xogo e As Pontes machuca definitivamente o partido. 

COMENTARIO:
Bo día para xogar ao fútbol o que se aveciñaba en San Sadurniño, día agradable pero sen apertar o sol. O Numancia como sempre golea na bancada coa gran multitude de afeccionados que se desprazaron ao campo da Piscina. Hai unha frase de Nietzche que me gusta recordar e que di: "o que non che mata faiche máis forte" e é unha gran verdade, logo dunha tempada onde os resultados non acompañaron na liga, multitude de empates, derrotas pola mínima e negados de cara ao gol, o equipo xuvenil soubo reporse e renacer cal Ave Fenix para dar a súa mellor versión neste torneo da AFACO. O camiño foi duro e na final ha ser sinceiros todo púxose en contra, encaixamos un gol de falta nada máis comezar o partido e a pesar dese hándicap o Numancia cunhas liñas bastante adiantadas, non deixa realizar aos ponteses o seu previsible xogo combinativo e comeza a aproximarse con relativo perigo ao área rival con xogadas illadas. Pero cando estabamos ben asentados chega a lesión de Pedro que o estaba facendo ben, entrada de Díaz no campo no seu lugar e dicir que realmente mantivo o tipo e o sitio durante todo o partido. Chegaron minutos de xogo duro e hombría e desoutro fútbol que non conviña ao Numancia e se ao rival que vai por diante no marcador, de todolos xeitos parecía que o Numancia estaba mellor sobre o campo, As Pontes conseguía chegar só a través do seu extremo esquerdo con algunha internada de perigo. O partido continua moi igualado e froito desoutro fútbol que non ten que ver co balón, chega un segundo cartón amarelo a Jorgito, ao meu entender demasiado rigoroso vista a dureza exhibida por un e outro equipo, podía ser peor a sorte, pois sí, froito desa falta e co Numancia xa con 10 xogadores chega o segundo gol das Pontes. Sen tempo a repornos chegamos ao descanso do partido cun castigo excesivo visto o visto sobre o terreo de xogo. Pero como xa dixen “o que non che mata faiche máis forte” e sorprendentemente con 10 xogadores sobre o campo e tirando de caste e orgullo; cun sistema ofensivo e de liñas adiantadas o Numancia comeza a facerse co control do balón e o dominio do partido, deixando As Pontes o contraataque que realiza con rapidez pero sen acerto ata os últimos minutos do partido. Gran oportunidade de Dani tras un roubo de Manu pero o seu tiro márchase alto. Faltando 25 minutos Antón co seu gol fai xustiza ao traballo numantino, pero de novo a mala sorte e sen tempo a saborealo o rival fainos o terceiro ao contragolpe, aínda nos puidemos repor e acurtar distancias de novo co gol de Jorge pero novamente os ponteses conseguen un cuarto gol ao contragolpe na seguinte xogada. Xa non houbo tempo para máis un Numancia rebentado polo esforzo e que termina o partido con 9 xogadores pola lesión de Julio nos últimos minutos. Felicidades As Pontes polo título conseguido e espero volver vernos pronto sobre o campo.
Orgullo titúlase esta crónica e orgullo é o que sinto como adestrador deste equipo, orgullo ante os máis de 150 días de traballo desta tempada, orgullo ante a impresionante afección que ten este equipo pero sobre todo orgullo ante o extenuante esforzo realizado polos rapaces no partido de San Sadurniño. A maioría dos equipos houbesen baixado os brazos cando che fan un gol nada máis empezar, cando se lesiona un xogador importante, cando o árbitro non che está axudando nada, cando te quedas con 10 a maior parte do partido, cando o rival faiche 2 goles sen ser superior. O máis pintado se houbese rendido, pero eles non. As miñas bágoas non foron por perder, as miñas bágoas foron de orgullo polos meus rapaces e pola afección que nos ánimou máis sobre todo no momento máis duro do partido xusto cando nos fan o 3-1 logo de conseguir acurtar o marcador e aínda con 9 xogadores foron capaces de volver meterse no encontro.
Dor é o que sinto porque esta xeración merecíase o premio de levar este trofeo, porque ningún equipo desexábao máis que nós e ninguén apostou máis que nós por este trofeo, pero o desexo non gaña partidos.
Cando o árbitro pitou o final o único que pode facer un adestrador ante tal exhibición de entrega por parte dos seus pupilos é darlles as grazas.
Cos xogadores de último e segundo ano teño unha relación moi especial, vinos crecer como futbolistas pero tamén como homes, non se se lles ensinei moitas cousas pero se se que deles aprendín moito. Moitísimas grazas polos anos de fútbol que me entregastes, que treman os modestos que chegan os xuvenís a dalo todo.
Cos de primeiro ano síntome feliz de que poidan gozar do fútbol competitivo, de cando te estás xogando algo, de que viran que con traballo ás veces as recompensas tamén chegan e que a partir de agora tócalles demostrar a eles que isto non foi casualidade.
Non queda máis que dar as grazas a todos eles polo traballo de toda a tempada, á afección por ilusionarse connosco e animarnos cando máis o necesitabamos e por suposto á directiva, compañeiros adestradores e delegados polo apoio, agarimo e colaboración recibido durante todo o ano.
E sabedes que é o mellor do fútbol e que moitas veces digo. Deica pouco máis dun mes o balón volve rodar e só vai importar o que suceda nese instante, porque todo volta empezar cada vez que o árbitro pita para iniciar o partido.
Moitas grazas a todos por seguirnos esta tempada e por suposto vémonos no campo.