Entrevista:PEDRO SÁNCHEZ, “PEDRITO”, ADESTRADOR DOS PREBENXAMÍNS
Esta segunda entrevista que en principio ía ser con Fran Bardanca, ten coma protagonista a Pedro, (quizás foi a súa velocidade a culpable de que se adiantara a Bardanca), quen vai adestrar por segunda temporada aos prebenxamíns do Numancia.
Puntual coma na súa cita co gol, Pedro chegou a Prados Vellos á hora acordada para relatarnos a súa traxectoria futbolística, primeiro tema desta entrevista.
I PEDRO, FUTBOLISTA REBELDE E GOLEADOR
1ª ETAPA
Da súa etapa de formación na que militou no equipo da súa vila, o Numancia, desde a categoría alevín (1985) ata os xuvenís, xogando sempre de dianteiro e goleando, lembra a algúns adestradores: Chemari, Juan, Manolo, Manel, ...
Na súa última temporada como xuvenil, “enfadárame co adestrador e marchara a xogar a fútbol-sala. A falta de seis partidos para rematar a liga galega, acabei xogando no G. Mugardos, que estaba en postos de perigo de descenso. Marcara uns cinco goles e conseguiramos manter a categoría. Estaba de adestrador Manolito.”
Despois desta breve experiencia, e coma estaba sen equipo, Pedro aventurouse no Barallobre onde quedaron subcampións de liga de 2ª rexional e copa.
Na temporada seguinte, cumprido o ano de castigo debido ao mal comportamento que lle impuxera Pedro García, volve ao Numancia onde estará ata a temporada 2001-02.
2ª ETAPA: GOL MÁIS BONITO
“O gol máis bonito metíno xogando co Numancia. Xogabamos no campo do Rosalía. Estaba Mahía de porteiro e Jose Mahía de adestrador. Íamos empatados a un gol e ao comezo da segunda parte, no saque de centro que me pasou Beto vin adiantado ao porteiro e tirei”
3ª ETAPA: CAMPIÓNS DE LIGA
“Cos Veiga, na súa primeira temporada no Numancia (1998-99) quedaramos ás portas do título. Acabamos a liga a puntos co Meirás que nos superou no golaverage particular. O Numancia xuntara un bo equipo, recuperando a xogadores coma Manel, Montero, .. Á seguinte temporada, 1999-2000 xa quedamos campións.”
Da primeira temporada na 1ª rexional, 200-01 lembra os partidos contra o eterno rival: ”Outro gol que recordo moito foi xogando contra o Galicia na Pedreira. Levabamos dez anos sen xogar contra eles e non lembro outro partido que houbera tanta xente, nin en 3ª división. Fora espectacular. Teño recortes de prensa no que se aprecia como estaba o campo. Realmente espectacular: a grada repleta, as vallas, ...Gañaramos 0 – 1 e metera eu o gol. Estaban os Veiga de adestradores. No partido de volta tamén gañaramos 2 – 1. O segundo gol metérao de cabeza, que non é o meu forte. Eu considérome un xogador de área, un rematador, preferentemente coa zurda.
E chega a súa explosión coma goleador: “A partir do ascenso foi cando máis goles metín. Conseguín uns trinta goles na temporada 2001-02, aínda que o equipo sufriu para non descender.”
“Os que máis me marcaron foron os irmáns Veiga”
“Os irmáns Veiga colléronme nun momento no que non tomaba o fútbol moi en serio. Gustábame a carallada. Cando chegaron eles, que coincidiu tamén con que coñecín á que hoxe é a miña muller, empecei a cuidarme máis, a ir aos partidos nas mellores condicións, ... Os Veiga, que acaban de sacar o título, cambiaron o tipo de adestramentos, eran a base de xogos, e romperon coa rutina dos típicos adestramentos aos que estabamos acostumados.
Tiven outros adestradores aos que estou moi agradecido, como a Germán Amil, que apostou por min en 3ª división, pero os que máis me marcaron forons os irmáns Veiga”
4º ETAPA: O VAL E O NARÓN
Despois de dúas campañas en 1ª rexional, chéganlle ofertas de categorías superiores e acepta fichar no Val. Estamos na temporada 2002-03:
“No Val quedamos de terceiros e xogamos a promoción de ascenso a 3ª división. Cando fichei a xente non me animaba moito. Dicían que a onde ía con 27 anos, que xa era vello para ir por aí e que me quedara en Ares. Foi unha experiencia nova para min e que me saiu fenomenal, cheguei a marcar vinte goles na preferente. A final de temporada recibo ofertas de varios equipos de 3ª división, ata puiden ir a un equipo das Canarias”. Finalmente, ficha no Narón.
Temporadas 2003-04 e 2004-05. No Narón, dous anos en 3ª división. “A primeira temporada, con Gemán Amil de adestrador, realizamos un fútbol moi bonito pero chegamos á última xornada en posición de descenso. Para salvarnos tiñamos que gañar nós e que non gañara A Ponte o seu partido contra o Cerceda (por certo, club no que estaba Borja Carballo). Nós comezamos perdendo aínda que ao final conseguimos a vitoria (metín os dous goles). En Ourense, o Cerceda empatou no último minuto. Foi unha xornada emocionante. Durante esta temporada costoume adaptarme á categoría, ademais que empecei xogando en banda. Cando ocupei a posición de dianteiro centro encontreime máis cómodo, acabei con 15 goles.”
A segunda temporada foi máis tranquila, tiñamos máis experiencia e quedamos clasificados no décimo posto. Con xogadores importantes como Carlos Mella e Pablo Rey, Batalla,... O adestrador era Luis Miguel e tiven máis continuidade no equipo. Empezara moi ben, con dez partidos xogados xa levaba once goles.
Reflexiona Pedro sobre o nivel entre as categorías e comenta que quizás notara máis diferenza entre a 1ª rexional e a Preferente, por ex. “a velocidade é outra. En rexional déixanche recibir, dar a volta, ... pero en preferente sempre tes a dous contrarios encima, marcaxes máis férreas, ...”
Pensa que na 3ª división existe moita igualdade e hai que pelexar contra todos os equipos para conseguir o triunfo. “Adestránse moitos dias e alcanzas unha preparación física óptima. Convérteste case en profesional”
Remata a temporada e ten que tomar unha decisión difícil. “Encontrábame ben, conseguindo goles en 3ª división, nunha liga que me encantaba, pero... chegou unha oferta moi interesante desde As Pontes e marchei. Non me arrepinto de ter descendido unha categoría. Primaron outros factores por riba do fútbol.”
5ª ETAPA : AS PONTES
Temporada 2005 -06. Xa no equipo de As Pontes, na primeira temporada consegue 26 goles e o equipo queda na 4ª posición, clasificándose para disputar a fase de ascenso. “As outras campañas foron máis dificiles. A entidade apostou pola canteira e non trouxeron xogadores. Os equipos que están arriba teñen que investir diñeiro para ter xogadores de nivel.”
Desta etapa nas Pontes destaca a disputa da final da Copa da Deputación no ano 2008 contra o R. Ferrol, na Malata: “ Perdimos no último minuto, metinlle un gol a un equipo de 2ª división, comezaramos gañando, ...”
RECAPITULANDO: ALEGRÍAS E DESILUSIÓNS
Na súa traxectoria hai que apuntar o título de liga en 2ª rexional co Numancia.
Pola contra, lamenta as finais de Copa perdidas: “Dúas co Numancia e unha co Barallobre. Perdimos unha contra o Meirás, outra contra o Eume, ... outra final non cheguei a disputala porque tivera un conflito con Ávila, adestrador do equipo, e marchara na metade da temporada, xa non chegara a xogar a final.” Recoñece que era un pouco rebelde: “o fútbol non me importaba moito e nun adestramento enfronteime a Ávila. De resultas, botáronme do equipo.”
Lamenta a inxustiza da final perdida contra o Eume, nun partido que dominaran totalmente e na que lanzara un balón ao poste.
Tamén disputou dúas finais da Copa da Deputación: “Estando no Narón perdimos a final ante o Imperator por 1 – 2, e co As Pontes perdimos co Rácing.” Unha mágoa non poder sumar algún outro título ao seu palmarés.
II. ADESTRADOR
A segunda parte desta entrevista céntrase na súa faceta de adestrador.
- Como resultou a experiencia da temporada anterior adestrando ao Numancia prebenxamín?
- Foi unha experiencia que me gustou. Apareceu a oportunidade de adestrar aos nenos, un pouco por sorpresa, e resultou moi interesante e divertida. Paseino moi ben.
- Tes intención de continuar nesta faceta de adestrador?
- Este ano vou continuar adestrando aos nenos e quero xogar un ano máis. Cando deixe de xogar, a miña intención é obter os títulos de adestrador e nun futuro gustaríame poder adestrar a nenos de máis idade.
Coma adestrador intento transmitirlles aos nenos o meu carácter de gañador. A min gústame gañar sempre e supoño que ás veces berro de máis, pero ... recoñezo que ás veces esixo de máis e que non me decato de que son nenos moi pequenos, ...
- O Numan ten varios adestradores que foron xogadores. Que opinas deste tema: paréceche positivo que os veteráns se involucren colaborando na formación dos nenos?
- Penso que todo o que sexa colaborar na educación dos rapaces é positivo para eles, e teñen que ser un reflexo para os máis pequenos
Que obxectivos te marcas para esta próxima temporada?
Que gañen máis partidos que o ano pasado, posto que serán de segundo ano e que sigan aprendendo e mellorando e que disfruten
Encontraches os recursos necesarios para adestrar no Numancia?
Certamente, empecei como adestrador no mellor momento do Numancia en canto a instalacións. Pasei por aquí moitos anos e había que ver como estaba isto. Entrenabamos no espigón, na praia, no pinar, ... en todas partes menos no campo. Agora os cativos veñen a Prados Vellos e teñen unhas instalacións decentes, balóns, non podemos queixarnos do material,
En relación aos partidos, como vas facer para conseguir que xoguen todos?
Se hai un equipo só, vanse encontrar cativos de primeiro e de segundo ano, sendo estes últimos os que teñen que tirar do carro. Haberá que repartir os minutos entre os de primeiro ano, sabendo que van xogar todos. Ademais, a temporada é moi longa e sempre aparecen enfermidades e despropósitos. Pero está claro que van xogar todos.
De que sistema táctico es partidario?
En principio, utilicei un 3-2-1 mais con estes nenos de tan curta idade resulta difícil, ás veces, o porteiro non quere xogar de porteiro; o dianteiro chora porque quere xogar de porteiro; non teñen claras as posicións e ademais é positivo que roten para que aprendan a atacar e a defender
Conclúe este apartado deixándonos a un Pedro ilusionado ante a vindeira temporada.
E para rematar, solicitámoslle unha valoración do fútbol base da comarca de Ferrol: “A presenza de equipos coma o Caranza, Portuarios, Narón,... nas ligas galegas, ademais do Rácing, indica que se está traballando ben. Tamén é certo que fan os seus equipos seleccionando os mellores dos outros equipos, que se ven prexudicados. De todas maneiras, penso que sempre e cando un xogador vaia mellorar xogando unha liga de categoría superior, non se lle poden poñer obstáculos. Na base traballamos para sacar xogadores e no futuro, sería bonito que cando algún chegue, p.ex., a un Deportivo, se acorde que empezou no Numancia”
Tras case unha hora de agradable conversa dámoslle as grazas a Pedro pola súa receptividade e, aínda que non nos desvelou en que equipo xogará a próxima temporada, desexámoslle moita sorte na súa andaina coma adestrador.